Geboren in 1967 in Caldes de Malavella en afgestudeerd in de Schone Kunsten aan de Universiteit van Barcelona in 1991, is Lidia Masllorens een Spaanse schilderes die sinds 1991 regelmatig in Spanje exposeerde. In 2016 begon ze aan een internationale carrière met solotentoonstellingen in Parijs en Los Angeles.
“Ik word aangetrokken door een gematigde, niet totale abstractie. Een beeld dat zich bevindt in die specifieke overgang van creatie die de toeschouwer in staat stelt het schilderij precies te interpreteren. Maar ook een beeld dat de mogelijkheid biedt om impliciete realiteiten aan te voelen, om te herscheppen wat jij hebt gecreëerd. Kortom, om te dromen. Ja, ik schilder gezichten. Ik schilder gezichten omdat portretten me altijd gefascineerd hebben. Eén blik zegt meer dan tweehonderd woorden. De subtiele beweging van een paar lippen kan meer gevoel uitdrukken dan een hele alinea.”
Schilderen is haar levenslange passie, maar Lidia heeft ook een liefde voor fotografie, etsen en grootschalige sculpturen. Haar monotypes zijn archetypische portretten van de vroege eenentwintigste eeuw. Haar werken van groot formaat hebben een sterke aanwezigheid en stralen dynamiek en vitaliteit uit. Dit is des te opmerkelijker omdat het gaat om werken op papier, werken waarbij kleur wordt weggenomen met water en bleekmiddel, in plaats van opbouw door lagen. Deze techniek zorgt voor het prachtige kleurenpalet dat haar werk onderscheidt; met tinten van roze tot wit en van zwart tot grijs.
Lídia’s penseelstreken zijn scherp en snel, wat vaak leidt tot verliezen en mislukkingen in combinatie met het destructieve karakter van bleekmiddel en het onvoorspelbare gedrag van water. Lídia omarmt haar unieke draai aan de aquareltechniek. Ze wil dat het papier het water opzuigt zodat het kromtrekt en buigt, dat het water over het doek stroomt, de verf vervaagt en haar streken onder het bleekmiddel afbrokkelen.
—
Born in 1967 in Caldes de Malavella and graduated in Fine Arts at Barcelona University in 1991, Lidia Masllorens is a Spanish painter who was exhibited regularly in Spain since 1991. She begins an international career with a solo exhibition in Paris and one in Los Angeles in 2016
“ I am drawn to a moderate, not total, abstraction. An image that remains in that specific transition of creation that allows the observer to interpret the painting precisely. But one that also allows the opportunity to sense implicit realities, to recreate what you have created. In short, to dream. Yes, I paint faces. I paint faces because portraits have always fascinated me. One look is more telling than two hundred words. The imperceptible movement of a pair of lips can better express feeling than an entire paragraph”.
Painting being her lifelong passion, Lidia also has a love for photography, etching and large scale sculptures. Her monotypes are an archetypal portrait of the early twenty-first century. Her works of large size have a strong presence and exude dynamism and vitality. And this is all the more remarkable because it is a work on paper, a work of colour withdrawal, using water and bleach, and not of layering. This technique allows for the beautiful colour palette that sets her work apart; with shades from pink to white and from black to grey.
Lídia’s strokes are sharp and quick, which causes many losses and failures when paired with the destructive nature of bleach and the unpredictable behaviour of water. Lídia embraces her unique spin on the watercolour technique. She wants the paper to suck up the water so it can warp and bend, the water to run down the canvas, the paint to degrade and her strokes to crumble under the bleach.
