Tracey Emin (1963) is een Britse autobiografische kunstenares uit Londen. Als uitgangspunt voor haar werk gebruikt Emin enkel gebeurtenissen uit haar eigen – vrouwelijke – leven. Haar problematische jeugd, liefdesverdriet en haar gevecht met alcohol uit ze bijvoorbeeld in gedichten, films, foto’s, installaties en performances. Geïnspireerd op de grootmoeder der autobiografische kunst, Louise Bourgeois, deelt de kunstenares uiterst intieme gedachten, gebeurtenissen en beelden met haar toeschouwer. Zo heeft ze ooit een tent gemaakt waarin alle namen van haar bedpartners waren geborduurd, en fotografeert ze zichzelf maar al te graag in een dronken staat of tijdens groot verdriet. In de vroege jaren ’90 is Emin begonnen met deze intieme gedachten vast te leggen met neonlichten. Deze handgeschreven zinnen of schetsen zijn uiterst persoonlijk, maar ook herkenbaar, zoals “I fell in love here” of “Trust yourself”. Tegenwoordig zien we grote sculpturen ook op Times Square in New York en het Londense St. Pancras station. ‘I want my time with you’ klinkt vrij privé, maar fungeert in Londen ook als politiek – en geruststellend – bericht gericht op de immigranten die via dit station in Groot-Brittannië arriveren tijdens de Brexit- en migrantencrisis.
De talloze tentoonstellingen op haar naam, een Turner Prize-nominatie en de Britse ridderorde CBE wegens haar bijdrages in de kunst maken dat Tracey Emin inmiddels ondenkbaar is in de wereld van de hedendaagse kunst.
—
Tracey Emin (1963) is a British autobiographical artist from London. She uses events from her own—female—life as the basis for her work. Her troubled childhood, heartbreak, and struggle with alcohol are expressed through poems, films, photographs, installations, and performances. Inspired by the grandmother of autobiographical art, Louise Bourgeois, Emin shares extremely intimate thoughts, events, and images with her audience. For example, she once created a tent embroidered with the names of all her lovers, and she often photographs herself in a drunken state or during moments of great sadness. In the early 1990s, Emin began capturing these intimate thoughts using neon lights. These handwritten phrases or sketches are deeply personal yet relatable, such as “I fell in love here” or “Trust yourself.” Today, we see large sculptures in Times Square in New York and at St. Pancras Station in London. “I want my time with you” sounds quite private but also serves as a political—and reassuring—message directed at immigrants arriving in the UK via this station during the Brexit and migrant crisis.
With countless exhibitions to her name, a Turner Prize nomination, and the British honor of CBE for her contributions to art, Tracey Emin has become an indispensable figure in the world of contemporary art.
